معمولا پشت تجربه های زندگی، بصیرت ناب و لغزنده ای وجود دارد که همچون ستاره ای پرنور گاهی می درخشد و گاهی هم سو سو می زند. آیا همیشه این ستاره را خواهیم دید؟
بستگی دارد چقدر آرام و صبور هستیم.
بستگی دارد چقدر مشاهده گر تیزبینی هستیم.
بستگی دارد جهت نگاه ما به کدام سمت است.
بستگی دارد به اینکه چقدر جوینده هستیم.
بعضی افراد هزار سال دیگر هم که بگذرد این ستاره را نخواهند دید و به
خاطر همین ندیدن به تکرار تصمیمات بد خودشان محکوم می شوند.
آیا اتفاقی ترسناک تر از همین تکرارهای بی حاصل و ناامید کننده هم وجود دارد؟
پی نوشت : جمله ای که در تصویر نوشتم از فیلم سینماییTHE MECHANICمحصول ۲۰۱۱ هست.
آخرین دیدگاه‌ها