درباره ی آلن دوباتن

آلن دوباتن نویسنده ی محبوب من است . نمی دانم چند سال دیگر هم همچنان مثل امروز مشتاق خواندن آثارش هستم یا نه،به هر حال به چند دلیل در حال حاضر نویسنده ای ست که بی تفاوت از کنارش عبور نمی کنم :

اول – سوالات زیادی داشتم(عمدتا در حوزه ی روابط عاطفی) و دوباتن پاسخ های قانع کننده ای به من داد و حالا کمتر احساس سردرگمی و گیجی دارم هرچند هنوز آنچه او می گوید را تماما زندگی نکردم.

دوم- خواندن آثار دوباتن (خصوصا درباره ی روابط عاطفی)کمک کرد تا جنس سوالاتم متفاوت از گذشته شود. به طور مثال سوالی که قبلا داشتم این بود:

چرا روابط عاطفی شکست می خورد؟

اما سوالی که حالا دارم این است:

چه مانع یا موانعی اجازه نمی دهد تا انتظارات واقع بینانه ای از روابط عاطفی داشته باشیم؟

سوم- دوباتن آنقدر با احترام از هنر و فلسفه و ادبیات می گوید،که احساس می کنی اگر آنها را نادیده بگیری گناهکار هستی و با خواندن آثار او تشویق می شویم تا برای تفکرو زیبایی بیش از پیش ارزش قائل شویم.

چهارم-باز هم بیش از پیش به یاد ما می آورد که دانش مثل یک شیء لوکس بی مصرف نیست که صرفا ابزاری برای تفاخر و فضل فروشی باشد بلکه دانش را باید به زندگی روزمره گره زد. دانش را باید خوب دید،شنید،بویید،چشید و لمس کرد. در غیر این صورت ارزش چندانی ندارد.

پنجم- مسائلی که رسانه ها آنها را بدیهی و بی چون و چرا نشان می دهند به چالش می کشد واز زاویه متفاوت به آنها نگاه می کند، به طور مثال اغلب کتاب های خودیاری که عمدتا نویسنده های آمریکایی نوشتند می گویند:

“شاد و امیدوار باش و باور داشته باش که موفق خواهی شد”.

در مقابل دوباتن به ما می گوید:

“وقتی غمگین و ناامید هستی باور داشته باش که اوضاع از این بهتر نخواهد شد در این صورت اول از دست انتظارات خودت نجات پیدا می کنی و بعد می توانی با اتکا به واقع بینی یک قدم به طرف جلو برداری”