اغلب پیگیر اخبار جامعه ی روان شناسی ایران هستم . با اینکه این روزها خبرهای تلخ و ناراحت کننده در مقایسه با خبرهای خوب بیشتر منتشر می شود اما چاره ای نداریم جز اینکه خبرهای خوب را هم از لابه های خبر های بد بیرون بکشیم و به آنها توجه کنیم .
چند شب پیش گفتگوی لایو (اینستاگرام) دکتر لادن فتی و دکترحمیدپورشریفی با عنوان ” چه کسی صلاحیت کسوت روان شناسی را دارد؟” دیدم و در حین دیدن و شنیدن گفتگو به سوالات متعدد و پراکنده هم فکرمی کردم که جواب بعضی از آنها را در حین گفتگو گرفتم . بعضی از سوالات را هم اینجا ثبت می کنم تا در روزهای آینده بیشتر به آنها بپردازم.
دکتر فتی از دید یک روان شناس دغدغه مند به مسئله ی صلاحیت و اهمیت آموزش های صلاحیت محور در روان شناسی پرداختند. جدا از بحث های تخصصی که مختص روان شناسان و فارغ التحصیلان روان شناسی است ، جمله ای در ابتدای صحبت های خودشان مطرح کردند : “روان شناسی شغل به معنای job نیست ، روان شناسی حرفه است.“
در فرهنگ لغت ساده ی آکسفورد، job به کاری گفته می شود که با هدف کسب درآمد انجام می شود و در مقابل، حرفه یا profession به کاری گفته می شود که انجام آن مستلزم مطالعه و تربیت شدن به شیوه ای تخصصی ست.
برای صاحب صلاحیت شدن دریک حرفه،هر فردی باید واجد یک سری ویژگی های شخصیتی،نگرشی و همین طور دارای مهارت های عمومی و تخصصی باشد.
_ چه شد که روان شناسی برای بسیاری از افراد به شغلی برای تامین معاش تبدیل شد؟
_چه شد که هر فردی با کسب اندک مهارتی تصور کرد می تواند وارد حیطه های خطیر و حساسیت برانگیز روان شناسی همچون روان درمانی شود ؟
_روان شناسی در دام کدام بلا گرفتار شد که در حال حاضر با عناوینی همچون روان شناس آسیب رسان، روان شناس زرد، عمه تراپ ها، روان شناس بازاری(کاسب)و روان شناس غیر خودی و امثالهم مواجه شدیم؟
_چرا ارتباط منطقی و معناداری بین روان شناسی به عنوان یک رشته ی تحصیلی و روان شناسی به عنوان یک حرفه وجود ندارد؟ آیا در کل لزومی به وجود چنین ارتباطی است یا خیر؟
_آیا روان شناسی در ایران آینده ای تاریک پیش رو دارد یا روزهایی درخشان در انتظار آن است؟
_ضعف در پژوهش محوری چقدر و چگونه به روان شناسی به عنوان یک رشته ی تحصیلی و بعد به عنوان یک حرفه آسیب رسانده است؟
آخرین دیدگاه‌ها