درباره ی دکتر کیوان مزدا

اولین بار با انتشار خبر درگذشتش نام او را شنیدم.  از آن دسته آدم هایی ست که حسرت آشنایی دیرهنگام با او همیشه همراه من است.سه سال پیش یکی از دوستانم را با چشمانی اشکبار دیدم و علت را جویا شدم،از درگذشت دکتر کیوان مزدا گفت،کنجکاو شدم درباره ی او بیشتر بدانم. دوست من سال ها پیش بیمار دکتر مزدا بود و آن روز عصر که همدیگر را دیدیم از خاطرات خوبی که دکتر برای او ساخته بود گفت. قبل از اینکه خاطره ی دوستم را تعریف کنم کمی از او می نویسم :

کیوان مزدا- پزشک ایرانی-فرانسوی،متخصص جراحی ستون فقرات بود. او رئیس بخش ارتوپدی کودکان بیمارستان روبرت دوبره پاریس و عضو سازمان پزشکان بدون مرز و از پایه گذاران زنجیره ی امید در ایران بود.

robert debre hopital

از سال۱۳۸۶ فعالیت خودش را در موسسه ی زنجیره ی امید ایران آغاز کرد و سالی ۴ بار برای معاینه و معالجه ی رایگان کودکان کم بضاعت به ایران سفر می کرد . دکتر مزدا علاقه ای به مصاحبه با رسانه ها نداشت و به دور از هیاهو فعالیت های خیرخواهانه ی خودش را انجام می داد. او شهریور ماه سال۹۷ با کمک تیم جراحی خود ۲۸ کودک را جراحی کرد و در یازدهم مهرماه ۹۷ پس از یک جلسه ی پرفشار کاری در اثر حمله ی قبلی از دنیا رفت.

رخشان بنی اعتماد هم فیلم مستندی راجع به زنجیره ی امید ساختند به نام” آی آدم ها” که در بخش های کوتاهی از این فیلم دکتر مزدا هم حضور دارند.

و حالا خاطره ای که دوستم برای من تعریف کرد:

” مرداد ماه سال ۱۳۷۷ برای معالجه به فرانسه سفر کردم. نگرانی بابت معالجه و عمل جراحی یک طرف و ناآشنایی با کشوری که حتی زبان مردمان آن را هم بلد نبودم فشار و اضطرابی مضاعف به من تحمیل می کرد. اولین دیدار من با دکتر مزدا در بیمارستان روبرت دوبره پاریس بود. وقتی او را دیدم بیشتر از همه از سن و سال کم دکتر تعجب کردم : پزشکی ۳۹ ساله،خوش برخورد و پر از انرژی و امید. برخورد اول ما آنقدر دلگرم کننده بود که من همه ی استرس ها و نگرانی ها را فراموش کردم و آن روز حس کردم سالهاست دکتر مزدا را می شناسم. صمیمانه برای من و مادرم از خودش گفت و اینکه سال هاست به ایران نیامده، دوساعتی کنار ما بود و از روند عمل جراحی و اقداماتی که لازم است انجام شود گفت.

آن شب با خوشحالی و امیدواری به خواب رفتم و چند روز بعد عمل انجام شدو وقتی به دکتر مزدا خبر دادند که زمان بیهوشی من طولانی تر از حد نرمال شده است، او نیمه شب با ماشین شخصی خودش حدود سی کیلومتر رانندگی کرد تا به جنوب شهر و محل بستری شدن من برسد وقتی آمد تا مدتها بالای سرم  منتظر و نگران بود و اسمم را صدا می زند تا به هوش بیایم. بعد از آن شب چندین بار دیگر هم به آن بیمارستان آمد و به من سر زد. یک بار هم همراه همسرش آمد و ما را به هم معرفی کرد. با اینکه جراحی سخت و سنگینی راپشت سر گذاشته بودم هر بار که دکتر مزدا را می دیدم همه ی دردها و فشارها را فراموش می کردم .

بعد از اینکه از بیمارستان مرخص شدم باز هم با وجود آن همه کار و مشغله در هتل هم به دیدنم آمد و خیلی سورپرایز شدم. آن روز به من گفت: “هشتادسالگی ات هم میام میبینمت” و خندید.

درست است که در تمام این سال ها موفق نشدم دکتر مزدا را ببینم اما همین که می دانستم در گوشه ای از این دنیاست و نفس می کشد دلم قرص می شد. شنیدن خبر درگذشت او برای من خیلی سخت بود. تا آخرین لحظه ی عمرم به یادش هستم و گاهی هم در خیالم با او حرف می زنم و تصور می کنم به حرف هایم گوش می کند و مثل همیشه به من لبخند می زند.”

با اینکه خاطره ی دوستم را بارها شنیدم اما هنوز شنیدنش برای من تازگی دارد. گاهی وقتی دوستم را می بینم می گویم : “بازم از دکتر مزدا بگو ” شاید به این دلیل که یادآوری خاطرات دکتر مزدا لحظه هایمان را شیرین تر و گرم تر و دلنشین تر می کند.