رابطه ای که ما با مشاور و درمانگر داریم، رابطه ای خاص و منحصر به فرد است : در ابتدا به یک بستر و فضای ارتباطی مصنوعی نیاز داریم که در آن لحظه به لحظه به فضاسازی بپردازیم تا به شکل مداوم با اتکا بر فرایند اعتماد،صداقت و اصالت دوجانبه به سمت اتحاد درمانی پیش برویم.
درمانگر و درمانجو هر دو روی یک هدف متمرکز هستند : حل مشکل درمانجو و کمتر شدن رنج ها و آزارهای روانی او.
برای رسیدن به این هدف هر دو باید با هم اتحاد درمانی برقرار کنند. قبل از همه درمانگر باید تا جای ممکن شفاف و ساده و متناسب با سطح تحصیلات و فرهنگ و ارزش های درمانجو سبک کار خودش را تشریح کند، در مورد اهداف و انتظارات درمانجو اطلاعات کسب کند و درمورد اهداف جلسات درمان با او به توافق برسد. و از نقاط قوت و ضعف ها و محدودیت های این مسیر بگوید. در مقابل لازم است تا درمانجو هم به شکل گیری این فرایند (اتحاد درمانی ) کمک کند:
- اگر با روش درمانی درمانگر راحت نیست باید قبل از همه این موضوع را با خود درمانگر درمیان بگذارد نه دیگران.
- اگر حرف های درمانگر از نظر او پذیرفتنی نیست یا پیشنهاداتش او را متقاعد نمی کند رفتاری خاص انجام دهد، درمانگر باید اولین کسی باشد که از این موضوع مطلع می شود.
- اگر خشم یا رنجشی از درمانگر دارد لازم است این موضوع را با خود او مطرح کند نه دیگران.
چه بسیار جلساتی که ناتمام و بی نتیجه می ماند تنها به این دلیل که ما آداب برقراری رابطه ی درمانی را نمی دانیم.
آخرین دیدگاه‌ها