خاطرات دوران دانشجویی | دوست خوب

عید امسال بالاخره بعد از ده سال همدیگر را دیدیم. مسافر نوروزی اصفهان بود و یک ظهر شلوغ و پر همهمه در میدان نقش جهان دیدار کوتاهی با هم داشتیم.

همه می دانیم دوران دانشجویی و روزهای شیرین و تلخ خوابگاه اغلب نقطه ی عطف زندگی خیلی از ماست،مثل دوران سربازی پر از لحظه های فراموش نشدنی و ماندگار است.

دوستی من و چنور هم به همان روزهای پر خاطره بر می گردد:

یکی از روزهای مهرماه سال ۱۳۸۹ و اولین روز ورود به دانشکده، از اتاق مدیر گروه روان شناسی صدای داد و بیداد دختری را شنیدم که به چیزی اعتراض داشت ( یادم نیست اعتراض اش به چه مشکلی بود، شاید ساعت های تشکیل کلاس های یا دنگ و فنگ های ثبت نام )

یک نوع سادگی و بی ریایی و خلوص در رفتارش بود که تا آن روز کمتر در کسی دیده بودم. وسط سالن دانشکده با هم مشغول گفتگو شدیم و فهمیدیم همکلاسی هستیم و دوستی ما با رد و بدل کردن شماره تماس شروع شد.

حالا خیالم راحت بود که در خوابگاه هم تنها نیستم ( البته مدت ها طول کشید تا بالاخره به ما خوابگاه دادند )

روز اولی که ناچارا به خوابگاهی غیر دانشگاهی رفتیم یکی از به یاد ماندنی ترین لحظات دوستی ماست : 

دم غروب بود، و محله ای که ما در آنجا خوابگاه گرفته بودیم هم جدید و ناشناخته بود و هم به قول بعضی از دوستان امنیت خوبی نداشت. به چنور گفتم باید برای خرید به سوپر مارکت بروم . و بعد مکالمه ی ما به این شکل ادامه پیدا کرد :

گفت : الان نرو، صبر کن صبح با هم میریم، منم خرید دارم.

گفتم : صبح دیگه وقت ندارم، کلی درس مونده باید بخونم.

گفت : من خسته ام، نمی تونم الان همرات بیام.

گفتم : تو استراحت کن، خودم میرم .

گفت : مگه میشه تنها بری ؟ صبر کن الان میام زورگو ! 

گفتم : من که تنهایی مشکلی ندارم برم، خودت اصرار داری بیای.

بعد از آن چنور جمله ی جالبی به من گفت که در تمام طول دوسال دانشجویی و بعد ها و بعد تر ها برای همیشه در ذهنم مرورش می کردم و از اینکه شنیدمش خوشحال بودم . 

این جمله به این خاطر برای من خاص و به یاد ماندنی شد که تا روز فارغ التحصیلی از آن دانشگاه و بعد از آخرین امتحان که از هم خداحافظی کردیم پای این حرفش ایستاد و همیشه یک دوست و حامی دلسوز برای من بود، مخصوصا اینکه ما هیچ خاطره ی خوبی هم از دانشکده ی کذایی و پرسنل خسته و کم حوصله اش نداشتیم و تنها دلخوشی مان دوستی ها مان بود.

آخرین جمله ی چنور بعد از مکالمه ی آن روز در خوابگاه این بود :

” تو اینجا غریبی، منم غریبم، غیرتم اجازه نمیده تنهایی جایی بری “

راستی چنور اهل مریوان است و همیشه از طبیعت زیبای کردستان برای ما تعریف می کرد و در همین دیدار تازه ای هم که با هم داشتیم گفت : “من به طبیعت عادت دارم و نمی تونم توی شهری مثه تهران زندگی کنم. ” 

در آن روزهای زندگی در خوابگاه هر وقت چنور با خانواده اش با زبان کردی صحبت می کرد توجه ام جلب می شد، با اینکه از زبان کردی چیزی نمی دانستم و نمی دانم اما به همین تند تند حرف زدن و ردیف کردن واژه های ناشناخته دقت می کردم و از او می خواستم معنی بعضی از آن کلمات را به من بگوید . 

هنوز هم هر وقت با هم صحبت می کنیم از او می خواهم بعضی از  اصطلاحات زبان کردی را به من هم یاد بدهد. 

چنور:

بان چاو 

به دل و به گیان فیرت ئه کم 

یعنی چشم با دل و جون یادت میدم . 

چنور گیان دوستت دارم.